تبیین میزان زیست پذیری و کیفیت زندگی در روستاهای پیرامون شهری (مطالعه موردی بخش مرکزی شهرستان شهریار)

هدف این پژوهش، بررسی کیفیّت زندگی و زیست­پذیری در روستاهای بخش مرکزی شهرستان شهریار در پیرامون شهر تهران است، کیفیت زندگی با زیست­پذیری ابعاد و شاخص­های مشترکی دارد به­گونه­ای که برای سنجش زیست­پذیری از کیفیّت زندگی به عنوان یک رویکرد رایج در مبحث سنجش زیست­پذیری استفاده می­شود. مسیر تحقیق نیز مبتنی بر کیفیت زندگی مکان محور است. روش گردآوری اطلاعات، علاوه بر مطالعات  کتابخانه­ای، روش پیمایشی است. و با استفاده از فرمول کوکران، حجم نمونه را ۳۶۳ نفر تشکیل دادند و واحد تحلیل خانواده و، از آن میان، سرپرستان خانواده تعیین شدند. برای انتخاب روستاها با استفاده از روش    طبقه­بندی، روستاها و سپس، با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی، هفت روستا انتخاب شد. سرانجام، با استفاده از روش تخصیص متناسب، سهم هر روستا از پرسشنامه­ها معلوم شد. ابعاد سة گانة اقتصادی (اشتغال و درآمد، مسکن، حمل و نقل، امکانات زیرساختی و آموزشی)، اجتماعی (بهداشت و سلامت، همبستگی و مشارکت اجتماعی، پیوستگی و تعلق مکانی، امنیّت فردی و اجتماعی) و زیست محیطی (کیفیّت محل از لحاظ عدم وجود آلودگی) این روستاها بررسی شد. برای پاسخگویی به سؤالات از آزمونT  تک نمونه­ای و خی دو استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که سطح کیفیت زندگی و زیست­پذیری در روستاهای در سطح نازلی قرار دارند و افراد میزان کیفیّت زندگی و زیست­پذیری را در تمامی ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی، به صورت معناداری، پایین ارزیابی می­کنند. تفاوت معناداری نیز از نظر میزان زیست­پذیری و کیفیّت زندگی در روستاهای واقع در منطقة تحقیق وجود دارد.